مدح و شهادت حضرت امام رضا علیه‌السلام
زهر کاری شد و افتاد به جانِ جگرش آتش انـداخـته بـر دامـنِ عـالـم شررش یادِ زهرای جوان بود در آن وقـتی که خورد بر کوچه باریکِ خراسان گذرش هی زمین خورد و زمین خورد و به سختی برخاست بیشتر می‌شـود این زهـر دمـادم اثرش منتـظـر بـود ابـاصلت بـبـیـنـد چه شده ناگهان دید کشیده است عبا روی سرش دست بر سر زد و شد مضطرب و می‌دانست حضرت یار رسیده است زمانِ سفرش داشت از درد کفِ حجره به خود می‌پیچید زخمی از جور و جفا گشت همه بال و پرش چشم خود را به درِ حجره فقط دوخته بود تا در این لحظه بیـاید ز مـدینه پسرش آه از آن شاه که با کُـندۀ زانـوش رسید در دل معـرکه پیـشِ پـسرِ محـتضرش |